Hoi lieve allemaal,

Na genoten te hebben van een vrij weekend hebben we er inmiddels weer 2 dagen in de kliniek op zitten. We zijn nu al een week in Livingstone en wat vliegt de tijd voorbij! We zijn nu zo langzamerhand wel aan het Zambiaanse leven gewend en zitten al helemaal in het Afrikaanse ritme (geen stress!).

Zaterdag hebben we een wandeltocht van 1,5 uur gemaakt om naar de stad te komen. Daar hebben we boodschapjes gedaan en een terrasje gepakt bij onze stamplek; Kuba Café. Natuurlijk moesten we ook weer terug, dus aan fitness komen we hier niet te kort. Aan mannelijke aandacht overigens ook niet! Als Muzungu's trekken we flink wat aandacht, dit zorgt voor hele grappige, maar ook voor flink wat ongemakkelijke momenten.

Op zondag hebben we lekker uitgeslapen, het blijft immers ook nog vakantie! In de middag hadden we een watergevecht met de buurkinderen gehad. En wat werden we aangepakt! Kleddernat trokken we ons terug achter de veilige poorten van ons "thuis".

Op maandag riep de plicht en stond om 6:45 de wekker, zodat we - de ijverige vrijwilligers die we zijn - om half 8 klaar stonden voor vertrek. Helaas waren onze fietsen nog niet gereed en besloten we dus om luxe te doen en een taxi te bellen.

Voor de verandering kwamen we niet uitgeput aan bij de kliniek (onze tere voetjes waren immers 2 uur aan wandelen bespaard gebleven) en konden zo extra hard aan de slag. Na een paar uurtjes op onze vaste plek bloeddruk e.d. gemeten te hebben, begon het harde werk zijn tol te eisen en hoorden we onze magen rammelen. Gelukkig waren wij niet de enigen, onze jonge held/altijd vrolijke dokter besloot ons onder te dompelen in de Zambiaanse cultuur: hij nodigde ons uit voor een welverdiend bord nshima, het lokale voedsel. We hadden nog geen ja gezegd of de twijfels sloegen al toe. Is dit wel veilig, kunnen we dit wel maken? We probeerden er nog onderuit te komen met een smoes dat we geen geld bij ons hadden, wat overigens geen leugen was, maar het mocht niet baten. Onze leermeester vond het geen probleem, Zambiaanse mannen betalen immers voor de vrouwen. Hij althans. Daar gingen we dan, samen met Tony en zijn beste vriend "uiteten". Bij elke stap werden we banger voor wat ons te wachten zou staan. De keuze viel op een groot, smoezelig gebouw met veel kamers en pompende muziek. Waar zijn we nu toch beland?! Één van de vele kamers was het restaurant. Na een keuze gemaakt te hebben uit het menu: nshima met kip, nshima met rundvlees of nshima met gefrituurde vis, gingen we buiten onze handen wassen. Zonder zeep! Wat een nachtmerrie voor deze muzungu's met smetvrees. Niet geheel zonder reden, na een dag met zieke patiënten gewerkt te hebben is een blokje zeep geen overbodige luxe. Vooral als je met je handen moet eten en laat dat nou net de bedoeling zijn met nshima.

Terwijl we genoten van dit maal werden we vergezeld door een dikke kakkerlak die over de tafel liep. Smakelijk eten! We hadden ons gigantische bord nshima nog niet op, of onze favoriete dokter vroeg al wat we morgen wilden eten...

In ieder geval konden we na deze pauze weer de handen uit de mouwen steken, nu in het lab. Hier deden we bloedonderzoek en verwerkten gevonden gegevens zowel in de computer als met pen op losse blaadjes die vervolgens in de keukenkastjes werden weggestopt. Desalniettemin erg leerzaam, vooral met alle uitleg van de ietwat oudere dokter James. Na hier ons steentje bijgedragen te hebben was de dag alweer voorbij.

We kwamen rond half 5 thuis aan dankzij een gulle lift van James, wat weer een grote wandeling scheelde. De buurkinderen stonden ons al op te wachten om naar de soccer club te gaan. Hier hebben we ons uitgeleefd met de veel te lieve kinderen. Je kunt ze nergens blijer mee maken dan door samen te spelen en ze wat aandacht te geven.

Bekaf kropen we 's avonds onder onze klamboe in bed.

Vandaag hebben we wederom gewerkt in het lab. Met andere machines deze keer en met versterking van Elleke, een ander Nederlands meisje dat ook in de kliniek werkt. Geduldig legde James ons alles uit. We worden zo nog professionals!